حرف دل

احتمال اینکه کسی این وبلاگو بخونه خیلی کمه

شاید راحت تر میشه اینجا حرف زد

میگن غم مهمانه و نباید موقع ابتلا بهش همه رو خبر دار کرد

اما اخه من دارم از شدت غم بیمار میشم

دلم هزار تکه ست و منتظر روزی که رخت از این دنیا ببندم.. 

این روزها

لبخند زورکی روی لب

مهمانی رفتن های زورکی

اصلا حرف زدن زورکی

و حتی زنده بودن زورکی.. 

اتفاقهای ممتد زندگی من شدن.. 

حالم چطور میتونم دگرگون کنم.. 

چطور میشه گذشت اما نگذشت.. 

من دلم ایا چیز زیادی میخواد؟ 

غمگین نبودن..